czwartek, 30 grudnia 2010

Kampania reklamowa i trochę prawdy o życiu

W twarzach tych dzieci, w tych miejscach jest cała prawda dlaczego tu jestem, po co tu jestem. Z każdym krokiem postawionym razem z Magdą na tym piasku zostawiam tu swoje serce. I nawet ta czarna część slumsów, której nie ujmę pewnie nigdy w obiektywie, zostawia Cię w spokoju. Oni też mają serce, choć tak ukryte przed światem. Myślę, że właśnie oni najbardziej doceniają to, co robimy dla tych ludzi..

poniedziałek, 27 grudnia 2010

Wigilia

Właśnie w Wigilię podczas Pasterki, w której uczestniczyłam przemęczona po całych dniach przygotowań świątecznych, nagle ujrzałam ogromną siłę tego człowieka... z jaką przemieniał chleb w Ciało, wino w Krew. Siłę jego wiary. I ta myśl, że to gotowanie, sprzątanie, prezenty, a nawet obecność bliskich przy stole wigilijnym jest tylko cieniem w obliczu narodzin samego Boga..

Chocolatada


Czekolada na gorąco, paneton, codzienna Nowenna, po której dzieci dostają następny kawałek Crucigrama, przygotowywanie setek prezentów, wycinanie gwiazdek na choinkę, pieczenie po nocach ciasteczek, te ich kolędy o pływających rybkach, zajączki na choince, to smak peruwiańskich Świąt :*)

Wigilia w mojej klasie

Urodziny Oratorium

Bierzmowanie

wtorek, 21 grudnia 2010

19.12.2010 Piura

       Kiedyś Angel (jeden ze starszych uczniów i naszych piłkarzy) nazwał mnie Shakirą de pobres. Tak żartując sobie z moich poczynań tanecznych. Pobres, pobres.. oznacza biednych. Tak czasem w natłoku obowiązków gdzieś to umyka.. oni są ubodzy. Nie mogę o tym zapominać. Tu za murami Bosconi przecież przychodzą ubrani czasem nawet w firmowe ciuchy, mają posiłek, uczą się jak i cała reszta świata. Dopiero jak się przyjrzysz znajdziesz chłopca, który zawsze prosi innych o resztki jedzenia, dzieci, które z początku łatwiej było zapamiętać po ubraniu niż po twarzy, gdyż innego nie mają, zajęcia, dziecko przepisujące podręcznik wypożyczony z biblioteki bo swojego nie posiada. I te ich oszustwa, wyzwiska. Przychodzi im to z taką łatwością. Jest pewna zależność. Właśnie te dzieci, z którymi mamy tyle problemów, właśnie one jednocześnie czepiają się Ciebie, przytulają tak mocno. Jednym z nich jest Nicole, która ma zabronione uczęszczanie do Estudio Dirigido za swoje zachowanie. Zawsze na Mszy rozmawia, wychodzi w trakcie. Jednak gdy jest znak pokoju, zawsze przybiega do mnie, tuli się i zostaje. Ostatnio przyniosła mi serduszko, gdy byłyśmy razem zanieść prezent chłopakowi. Wdzięczna jej jestem bo z dzieckiem zawsze raźniej chodzi się po slamsach. Jestem jednocześnie jedną z tych osób, która zadecydowała o tym, że nie będzie uczęszczać w ciągu tygodnia na zajęcia. Dziewczyna nie przestrzegała kompletnie reguł, używała przemocy,kłamała wielokrotnie i po wielu napomnieniach miała przyjść tu ze swą mamą, której miało być przekazane, że córka nie będzie mogła więcej przychodzić do Estudio Dirigido. I matka jej nigdy nie przyszła.. a Nicole przestała przemykać się przez bramę od tego czasu. Czy aż tak ciężko było jej poprosić matkę by przyszła, że wiecznie przekradająca się Nicole sama przestała przychodzić. I ona mi kiedyś powiedziała, że chciałaby, żebym była jej mamą. Te braki miłości moich dzieci.
       Powróćmy teraz do chłopaka, któremu zaniosłam prezent. Był to David. Chyba głównym powodem, dla którego przestał przychodzić jest jednak nie hałas tylko praca. Pracuje na targu. Pracował i wcześniej teraz jednak gdy idą święta już codziennie. Nie chodzi też teraz na zajęcia do Colegio. Ma 12 lat. Tak jestem wśród pobres. Każdy jeden walczy o swoje przetrwanie. Stąd to rzucanie się po jakiekolwiek karteczki, piłkę, pchanie się do kolejki po głupi stempelek. Tak zachowują się dzieci, które doznały w życiu braku.
       Powróćmy do Dawida. Tak więc koniec roku, koniec Estudio Dirigido, Święta, słynna Chocolatada dla dzieci, gdzie rozdaje się te setki prezentów. Tak dużo się robi, dzieje. I w tym wszystkim chciałam jakoś odnaleźć swoją cząstkę. Przygotowałam Wigilię dla mojej klasy z Turno Manana. Najbardziej przez ten czas odnalazłam się pracując rano w Secundarii. Często byłam jedyną osobą pomagającą w klasie. Dzieciaki z rana choć często ciężkie i niegrzeczne, jednak chcące rzeczywiście pracować. Potrzebujące pomocy. I to właśnie takie piękne, że ja widziałam, że im rzeczywiście pomagam. Najlepiej świadczy o tym moja ostatnia wizyta w pobliskiej szkole, gdzie rozdawałam ulotki. Do niej chodzi właśnie część moich dzieci z rana. I gdy weszłam do klasy Hermesa i Davida wszystkie dzieci szeptały, o to jest ta nauczycielka Hermesa. Nigdy nie myślam, że aż tak jestem słynna. W innej klasie Rebeca, Tatiana, Jessica i Ruben. Z nimi często pracowałam w grupie. Robiliśmy zadania razem. Tatiana, która, jak uważa nasz kleryk, jest wulgarna i niewychowana. Gdy się jednak do niej podejdzie bliżej, okazuje się być bardzo wrażliwą osobą, którą zwyczajnie ze względu na jej wrażliwość, łatwo jest urazić. Tak lubię ją obserwować, gdy siedzi taka zamyślona i słucha muzyki. Te jej rozmarzone spojrzenie wtedy jest takie piękne. Tatiana potrafi się zatroszczyć o młodszych, oddać im swoją porcję ciastek. Druga z owego gangu,  Rebeca, wiecznie rozgadana, śpiewająca gdy nie trzeba, gdy trzeba niekoniecznie :P. Od niej dostałam ostatnio w prezencie naszyjnik z koralików, zaproszenie na zakończenie roku do szkoły. Dzieci czują gdy Ci na nich zależy, potrafią czuć wdzięczność bardziej niż by się człowiek spodziewał. I Ruben, chłopak nieco zniewieściały w swym obyciu, wiecznie obcujący z dziewczynami, nie mogący usiedzieć w miejscu. Zawsze coś wyleje, potrąci, przylepiający się nieustannie w klasie. Śmieję się czasem, że mnie molestuje. Jej chyba i on w końcu podbił moje serce. A był chłopakiem, który budził we mnie antypatię. Czasem trzeba się przełamać się, spojrzeć głębiej na człowieka i zobaczy się jego bogactwo..
       Tak więc była Wigilia..Przygotowywaliśmy razem ozdoby choinkowe, wystroiliśmy klasę. Przyniosłam słodycze dla nich, picie, prezenty dla naszych sekretnych przyjaciół. Pierw opowiedziałam im troszkę jak to jest u nie w domu, potem poprosiłam ich o przeczytanie Ewangelii. U mnie w domu zawsze tak rozpoczynamy Wigilie. Prawie jakbym  widziała teraz małego Michasia i Alę czytających Słowo Boże. Powiedziałam, że tutaj właśnie oni są moją rodziną, właśnie oni. Chyba ich to wszystko dotknęło... Potem muzyka. Trochę zdjęć. Rozdanie prezentów. Połowa przygotowanych przeze mnie w pośpiechu, gdyż część z nich nie przyniosła. Zapomnieli, czy nie mieli pieniędzy, nie wiem. I zatańczyłam dla nich jeden z tutejszych hitów, Angelito. Taki niby zwyczajny czas. Pierwszy raz poczułam się z nimi wszystkimi jakbym była w domu... :*)

piątek, 3 grudnia 2010

2.12.2010

   Taki wewnętrzny kryzys. Tyle spraw od nas nie zależy. Choćby się czasem chciało inaczej. Jestem tylko jedna ze swoim brakiem pewności siebie, czasem niezdarnością, słabiutkim językiem.
    I ciężko się pracuje gdy w sercu ma się smutek, to chyba jest główny powód braku sił. Zmarł ojciec mojej przyjaciółki. Tyle czekałam na wiadomość od niej, w końcu taka smutna przyszła.. Wieczny odpoczynek. Choć może już jest w tym lepszym świecie pełnym szczęścia. Chyba Raj się nazywa.. :)
    Tydzień temu miał urodziny Jaime z Limy. Przypomniałam sobie o północy. Jej tak mi było przykro, zawaliłam sprawę. Mówił mi o swych urodzinach, gdy wyjeżdżałam, czy bym nie przyjechała.. a ja nawet zapomniałam zadzwonić. Napisałam więc życzenia, te od serca, wysłałam jedną piosenkę, swoje zdjęcie z dziewczynkami. W odpowiedzi dostałam kilka słów. Jego urodziny były bardzo smutne, był chory, dziękuje za życzenia...i że już się więcej nie zobaczymy. Podjął decyzję, że opuszcza Casa Acogida. Chce wrócić do domu.. ma dość.
       Wczoraj rozmawiałam z hno. Robert z Limy. I potwierdził. Dokładnie nie wiem dlaczego, chyba ciężko mu sie podporządkować regułom w domu, poznał dziewczynę... Chłopak jest trochę ponad 2 lata w domu. To jest mało. Tak mówi hno. Robert. To mało czasu by się zmienić na tyle by po powrocie nie wpaść znów w dawne bagno, w którym się grzęzło przez tyle lat. I ja czuję w sercu, że ma racje. Przecież on ma zaledwie 19 lat. Może dużo w życiu przeszedł ale wciąż jest bardzo młody. Młodość to jest ten ogromny zapał, który tak łatwo gaśnie. Znów martwię się o niego, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Bo on ma ta iskierkę dobra w sobie, niech mu jej nie odbiorą w życiu.
       I drugi chłopak, David, o nim też wcześniej pisałam. Ten jest znacznie bliżej. Mój uczeń. Ten, który nazwał mnie kiedyś reina,  ten co zawsze siedzi w klasie rano, pracuje sam, nigdy nie chce pomocy. Nie słucha się często, do najprostszych na pewno nie należy, żeby nie powiedzieć, że jest jednym z trudniejszych dzieciaków. Choć wyróżnia go jedna rzecz, rzeczywiście pracuje. Uczy się razem z Hermesem, jednym z chłopaków o tak dobrym sercu, chyba najuczciwszym z uczniów, których mam. Są kumplami. Takie dwa moje skarby z oratorium porannego. I tak David wczoraj po raz drugi powiedział, że więcej tu nie przyjdzie. Tu jest tyle hałasu i nie potrafi się tu uczyć. I nie potrafiłam mu nic na to odpowiedzieć, bo przecież ma racje. Rano mamy bardzo dużo problemów z dyscypliną. Jest dużo bardzo trudnych dzieci, z problemami w domu, które przenoszą na oratorium. One potrzebują męskiej ręki. Szczególnie chłopaki, twardej dyscypliny, czego nie dajemy im. Ja i Magda bo jesteśmy kobietami, kleryk, który tak sobie to sprytnie wymyślił, że jest zaledwie 3 dni z nami rano. Jej tak widać tą potrzebę, szczególnie w przypadku Davida. Potrzebny mu męski autorytet. Człowiek, do którego poczułby respekt. Kiedyś widziałam go wracającego z Carlosem (pani Jadwigo, właśnie tym Carlosem) i jak go słuchał wtedy. Innym razem, gdy malował razem z Jinem, naszym animatorem.. W klasie wisi teraz z tego dnia jego rysunek- moje imię napisane greką. Tylko co mi po tym, wszystkim skoro więcej nie przyjdzie.. A on choć czasem z dużymi brakami w wychowaniu, jednak przychodził by rzeczywiście tu pracować. Nieliczni tu przychodzą właśnie dlatego. Ze swoimi brakami. Nie mogę sobie darować tego, moja kolejna porażka.

   Do tego doszło jeszcze sprawa. Luis Alberto, dziecko, które bardzo źle rokuje, z bardzo trudnego domu wyzwał dziś matkę Hermesa. Pierwszy raz w życiu widziałam, wściekłość w oczach Hermesa. I go rozumiem przecież. Mi samej podniosłaby się ręka, gdyby ktoś wyzwał moją matkę. Dzieciaki wiedza co potrafi najbardziej zaboleć, niestety. Hermes nawet gdy ukradli mu pieniądze na basenie, zachował wtedy spokój i tą swoja radość co ma w sobie. Przyszedł wtedy tylko do mnie, że już nie chodzi o pieniądze, jedynie o to, że to jego koledzy przecież zrobili. Innym razem podszedł do mnie z zapytaniem dlaczego mają basen skoro się źle zachowują. Czasem się śmieję, ze to takie moje wewnętrzne sumienie. I właśnie dziś ktoś obraził to moje wewnętrzne sumienie. nie tylko Hermesa to zabolało, mnie również.
  Czasem brak sił. Chciałoby się uciec. W Polsce już zima. Zaczął się adwent. Tęsknię.. bardzo. Pierwszy raz pojawiła się myśl, jak dobrze byłoby być w domu.W końcu płaczę, jest przy mnie Magda. uspokaja mnie, nie po raz pierwszy. Jej właśnie tego się bojkę, że jej tu kiedyś zabraknie. Daj Boże by nie zabrakło i Padre Pedro. Gdyż ponoć nadchodzą zmiany. Myśl, że zostanę tu sama napełnia mnie strachem.. Ale teraz są, oboje :)
  Z tego braku sił nie przygotowałam na popołudnie Buenos tardes. Jej moje jedyne w tygodniu kilka słów do wszystkich szkrabów małych i dużych a ja nie przygotowałam. Często z powodu swoich językowych braków zabieram dzieci do kaplicy. Przygotowuję dla nich modlitwę. W tym tygodniu jednak już byli.. Cóż, modlić można się wszędzie przecież, podczas zwykłej formacji będzie tym razem dziesiątka różańca.
Wycinam dziesięć intencji w pośpiechu. Za mych bliskich. To będzie odpowiedź na moją tęsknotę i troski. Modlitwa za nich. Rozdaję dzieciom. I mówimy Zdrowaś Maryja za tatę Angeliki, za Jaime, Davida, za Weronikę i Zuzię, Anię i Ewę, Michała, Safirkę, Armana, Elżbietę i Edwarda. Dzieci zanoszą intencje. Wymawiaja te obco brzmiące imiona. Wszyscy słuchają z zapałem, modlą się. Na koniec modlitwy klaszczą. Jej wzruszam się.. tak mi pomogli. Tym razem oni mi. Te małe łobuzy o wielkich sercach.

Jaime pisze w odpowiedzi na mój drugi list, że skoro ja mimo trudności i niepowodzeń wytrwam i on też tak zrobi, zostaje w Casa w Limie. Mam nadzieje, że oboje wytrwamy. Módlcie się i Wy, tam na drugim końcu świata..

piątek, 12 listopada 2010

Piura, 12-11-2011

             Jej to juz trzecie spotkanie w tym roku, dziś. Kochani wolonariusze MWDB, jestem z Wami całym swoim sercem, w modlitwie. Szczególnie z tymi, którzy w następnym roku wyjadą na Misje, odwagi!!!  Bóg obdarzy Was obficie. Gdy wyjeżdżałam z Limy, Jaime, chłopak z Casa de Acogida powiedział:

"Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało" ( Łk 10, 2)

i to sa słowa do mnie, do Was..

Piura, 12-11-2011


       Poznaję Piura...
           Dziś jest zebranie z rodzicami, pierwsze w tym roku. Któregoś dnia ksiądz Piotr zapowiedział nam, że planuje takie zorganizować i liczy na naszą pomoc. I tak, w niedzielę ogłosił na Mszy, piątek godzina 4. Byłyśmy zaskoczone conajmniej tak jak niektórzy rodzice, dzieci jak dzieci nie specjalnie słuchały :P będące pod koniec Mszy myślami juz na boiskach. Termin bliski, czasu mało. I tak we wtorek ksiądz Piotr wręczył nam liste 600 dzieci, które pojawiły się przez ten rok w oratorium z prośbą rozdania po ich domach zaproszeń na zebranie. Przecież to jest nierealne. Jesteśmy dwie, ja i Magda, totalnie nie znamy okolicy- przynajmniej ja. Dlaczego nie rozdać tylko ponad setce dzieci, które rzeczywiście są obecnie w naszym oratorium. Jak mówi Magda z ironią: Pan karze sługa musi :P Tak, praca z księdzem Piotrem jest ciekawym doświadczeniem. Szczególnie, że w ostatnim tygodniu wymieniałysmy i stemplowałyśmy karnety około dwusteki dzieci. A do tego ogarnięcie naszego oratorium, naszych animatorów, problemów i osiągnięć naszych dzieci. Pracuje sie dużo, będzie jeszcze więcej gdy przyjdą wakacje. Ale satysfakacja jest, z każdej malutkiej poprawy, a zmienia się, zmienia.. na lepsze J
       I jak to wszystko wyszło. Księdza intuicja nie zawiodła. Odwiedziłyśmy w ciągu dwóch dni połowę domów. Mi przypadła jedna ulica- Nueva Esperanza. Jak dla mnie stanowi ona połowę naszych slamsów. Sektor 1,2,3..10, manzana A, B, C. Prawdziwy labirynt dla mieszkanców, nie mówiąc już o zielonym wolontariuszu. Ale do czego ja zmierzam. Najważniejsze. Wyszłyśmy do ludzi, przekroczyłyśmy mury naszej zamkniętej Bosconi, byłyśmy w domach naszych dzieci. Każde z nich jest tak cenne, i te które chodza i te które przestały. Teraz już slamsy to nie są slamsy, szare ulice, te same domy, brud... To było moje pierwsze wrażenie z autokaru niespełna dwa miesiące temu. Bardzo przygnębiajęce i przytłaczające.
          Teraz każda część Nueva Esperanza ma już swój charakter. Dotarłyśmy do miejsc gdzie są i drzewa, boiska... do miejsc, gdzie sa góry piasku... do miejsc, gdzie tarzają się setki śmieci, gdzie już rzadko kto dociera...
Drugiego dnia miałam swojego przewodnika Alexa. Jest jednym z dwóch chłopców z Colegio, których wyłapał Padre. Pracują teraz w Oratorium. Niektórym się to nie podoba, gdyż chłopaki mają zaledwie 16 lat i są niedojrzali, nieodpowiedzialni. Dla mnie maja jednak coś w sobie, ten ogromny potencjał młodego człowieka. Tylko ktoś ich musi poprowadzić. I tak wczoraj właśnie Alex zakoczyl mnie. Choć w wolniejszym tempie jednak odnalazł on dom każdego dziecka. A przecież właśnie każde z nich jest cenne. Pytał się aż do skutku. Stanął na wysokości zadania. Ta jego duma gdy skończylismy J nie wiem kto się bardziej cieszył, czy on czy ja.
           Podczas tych dwóch dni byłam w domu dzieci, które z dumą przedstawiały mnie swoim rodzicom... inne zaciekawione i onieśmielone... inne, które wcale nie planowaly przekazać rodzicom informacji o zebraniu.. inne, które widziałam pierwszy raz w życiu.. inne, których rodzice mimo próśb dziecka, nie chcą więcej posyłać do Bosconii.. inne, które w przeciwieństwie do rodziców, wcale nie ucieszyly się na widok ponownego zaproszenia do nauki.
           Czy coś zmieni nasza wizyta, nie wiem. Ale to jest XXI wiek. To Kościół wychodzi do ludzi, nie ludzie do Kościoła. I ja myślę, że właśnie takich prostych kilka słów, że czekamy na nich w Bosconii, ta chwila uwagi poświęcona każdemu z osobna to jest właśnie ewangelizacja ludzi biednych, ludzi w ogóle. Bo ja, Magda szłyśmy tam nie z obowiazku, my tam szłyśmy bo to były nasze dzieci.
I rzekł do nich: „idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu  stworzeniu!” (Mk 16,15)

czwartek, 4 listopada 2010

Lima 4-11-2010

      Powrot. Juz prawie dwa miesiace odkad jestem w Peru. Wracam do Limy, by odebrac wize. Tylko dwa dni, a tak dla mnie cenne. Teraz juz z wieksza odwaga, pewniejsza siebie. Na dworcu czeka na mnie Mirek. Dobrze gdy sie wie, ze ktos na ciebie czeka. Do domu zagladam tylko na chwile. Dalej ide zalatwiac papiery. Zajmuje mi to kolo dwoch godzin. Mirek mowi, ze mam szczescie. Mu to zajelo tydzien. W ten sposob juz sama wracam do domu, rozpakowuje sie, biore prysznic po calej nocy w podrozy i tak ide niewyspana na obiad. Ale sie ciesze.. spotykam na dole czekajacych chlopakow. Ich zaskoczenie, pytania do kiedy jestem.. Tak, tylko dwa dni. Pytania dlaczego, dlaczego nie dluzej..I tak razem idziemy na posilek. Jezu, jak mi tego brakowalo.. W Piura posilki w zamknietej wspolnocie, gdzie jest tyle napiec miedzy ludzmi i posilek dluzy sie czesto niemilosiernie a tu ten jedyny czas gdzie jestesmy wszyscy razem, czas na rozmowe i ten skromny posilek a dla mnie tak pyszny. Tak jedzenie to cos wiecej niz czyste produkty, to czas gdy we wspolnocie jemy wczesniej poblogoslawiony posilek.
Po modlitwie Mirek prosi bym powiedziala kilka slow. Wstaje troche zawstydzona. Coz, mowie, ze tak sie ciesze, ze ich widze, ze bede tu dwa dni i mam nadzieje, ze przyniosa mi szczescie. I ze mowie teraz lepiej po hiszpansku-tu aplauz. Oni potrafia klaskac za trzystu :) potem siadam do posilku i rzeczywiscie opowiadam duzo ,jak mi jest w Piura, co ja tam robie, jakie mam kochame dzieci. Chlopcy dostaja tez ode mnie prezent, branzoletki z muliny. Kazdy jedna. Kilka dni wczesniej kupione na bazarze z Edsonem. Wytargowane i wyczekane, kazda jeden sol. Podobaja sie :) :) :) jej tak dobrze ich widziec usmiechnietych, naprawde..
      Po obiedzie wola mnie Padre Ricardo. Jest chory i potrzebuje, bym go zbadala. Jej, ale mamy przy tym smiechu. Sprawdza sie moje wczesniejsze doswiadczenie, ze misjonarze to najbardziej niezdyscyplinowani pacjenci :P
Ide spac. Zmeczenie podroza i nieprzespane noce daja sie we znaki. Budze sie kolo 6. Wolontariuszka Elwira i Señora Ana zabieraja mnie na zakupy. Jedziemy kupic kuchnie. Jeden z chlopakow, Luis jest naszym kierowca. Pierwszy raz od dwoch miesiecy jest w centrum handlowym, wokol same markowe ciuchy, perfumy.. jej nie chce tu byc. Jak malo mnie obchodza teraz te rzeczy. Po okolo godzinie decydujemy sie na zakup. Ja bym to zrobila w ciagu 10 minut. Przeciez mam tak malo czasu tu w Limie, a mial byc dla chlopcow. Omija mnie wlasnie Msza, na ktorej tak chcialam byc. Trudno, zycie. Wracamy. Tu Mirek z bratem Robertem pytaja czy nie pojade z nimi do Oratorium. Godze sie. Warto zobaczyc, jak dziala to w Limie. Na miejscu, malo dzieci, a wlasciwie mlodziezy. Ponoc weekendami przychodzi wiecej. Ale samo oratorium warte zobaczenia, nowe budynki, boiska, ciekawe sale warszatowe i piekna kaplica z oltarzem wyrzezbionym w drewnie. Naszym kierowca jest ten sam chlopak, co poprzednio. Rozmawiam z nim chwile. I warto bylo. Niedawno Padre Pedro byl w Limie na spotkaniu dyrektorow i odwiedzil chlopakow. Luis potwierdza, to co slyszalam wczesniej. Mowi, ze Padre to jest jego ojciec. Dobrze to uslyszec bezposrednio od jednego z nich. Piekne slowa i mowia wszystko o Padre Pedro. Przeciez on wlasnie dla takich jak ten chlopak zyje.
  Wracamy, jej juz tak pozno. Ale mamy duzo smiechu po drodze. To dzieki Mirkowi i jego zdolnosciom samochodowym a raczej ich brakiem :) Cale szczescie spotykam kilku chlopakow tego wieczoru, w tym Jaime, Emersonsa, Brandona. W kocu moge porozmawiac z nimi, kazdym z osobna. Ja tez przeciez jestem tu dla nich. Wiza przy okazji :P

sobota, 30 października 2010

Piura, 28-10-10

       Milczę.. milczenie, milczenie.. Od kilku dni, może kilkunastu sypiam po 5godzin, zaprzestałam odpisywać na maile, nie rozmawiam z rodziną. To mój rok życia, który poświęcam właśnie tym malutkim peruwiańczykom. Gdy jest potrzeba pracy bez chwili wytchnienia to przyjmuję..
   Opiszę jeden z dni, wczorajszy.. wstaję po tej piątej godzinie snu.. Tym razem chcę być na całej medytacji porannej więc wstaję te pół godziny wcześniej. Śniadanie. Obecnie bez Padre Pedro. Jest w Limie. Przed wyjazdem  miał z nami spotkanie, chce zmienić wiele rzeczy.. gdyż trzeba to w końcu powiedzieć. Przez rok gdy nie było wolontariuszy, oratorium powoli sie zaczęło staczać po równi pochyłej w dół. Nie ma tu nawet połowy tego co udało się osiągnąć Agnieszkom, za których rozkwitło w pełni. Ślady na piasku mają to do siebie, że gdy zawieje wiatr, znikają..
    Tu przytoczę historię jednego z chłopców. Jest w mojej głowie, dręczy moje myśli. Pierwszy raz spotkałam go niecałe dwa tygodnie temu w niedzielę. Podczas oratorium peryferyjnego w slumsach. Gramy w siatkę. Udaje mi się zebrać starsze dzieciaki, które stanowia tu zdecydowana mniejszość. Dołącza też dwóch chłopaków, co jest tutaj nietypowe. Tu siatka jest dla dziewcząt, futbol dla chłopców. Ale to moje chłopaki, wiec by być ze mną będą i łamać te reguły. W pewnym momencie podchodzą nowi. Są starsi, wyglądają dość podejrzanie. Jednak proponuję im grę. Dziewczynka krzyczy Seniorita nie, nie oni. Po pewnym czasie oddalają się. Dołącza do nich pięciu innych, jeden z radiem. Muzyka dochodzi aż do nas. I tak z daleka pozostają do końca oratorium.
   Oratorium popołudniowe. Przy bramie od pewnego czasu pojawia się pewien chłopak. Od kilku dni jest codziennie. Mamy z Magdą podejrzenie, ze handluje narkotykami, ale podejrzenie jest tylko podejrzeniem. W końcu pewnego dnia rozmawia ze mną. Twierdzi,ze chce wejśc do oratorium. Jeśli chce, może się zapisać, każdy dzieciak ma prawo, prawo do nauki. Jednak nie ma zeszytu. Mówię, że to jest obowiazek. Odpowiada, że przyjdzie w poniedziałek. Podczas rozmowy rozpoznaję w nim chłopaka z radiem. Historia zaczyna łączyć się w całość. Chłopak nazywa się Romario. Trochę rozmawiamy. Nie jest głupi. Zna go też Omar, jeden z naszych oratorianów, równie cieżki przypadek. Innym razem o nim napiszę. Ponoć jest jego sąsiadem. Kiedyś się bardziej kolegowali, ale ten chłopak pobił jego matkę.
Romario nigdy więcej się nie zjawia. Magda przypadkowo znajduje na blogu dziewcząt sprzed 3 lat jego portret. Chłopak z problemami. Ma dwa oblicza. Jednego dnia rozwala całą klasę innego jest spokojny, kochany, Romario. I ja sądzę, że to właśnie on. Tylko już jest te pare lat starszy, nie przychodzi. Ponoć pracuje. W następną niedzielę, Magda słyszy od dzieci, że chłopak obecnie siedzi. Za kradzież. Czy to jest naprawdę on, jedna i ta sama osoba, nie wiem. Tu ciężko być czegokolwiek pewnym. Ale ta historia bardzo otwiera mi oczy. Te dzieci walczą tu o swoje być albo nie być. W nich toczy sie ta walka miedzy dobrem a złem. Złem klamstw, narkotykow, kradzieży, zabójstw.. a tym dobrem niewinnego dziecka, dziecka Boga.

     Wróćmy teraz do dnia poprzedniego. Rano jestem sama z Secundarią (ze starszymi dziecmi). Jest ich koło dziesięciu osób. Każdego dnia zbliżamy sie do siebie, bardziej i bardziej. To takie moje małe kroczki naprzód. Dziewczynki chcą bym im pomogała w nauce, przygotowują ze mną śniadanie dla wszystkich. Tak bardzo zamknięta z początku dziewczyna, mająca w sobie wiodoczny smutek, czasem agresywna- Tatiana potrafi sama przyjść, przytulić się. Hermes, który jest właśnie jednym z tych chłopaków, którzy zaczęli grać w siatkę. On,  z poranioną ręką. Dwie przyjaciółki, Karen i Ana, ktore ćwiczą dziś układ taneczny w oddzielnej sali, przygotowanej dla nich przeze mnie.
I David. Chłopak, który pewnego dnia przyszedł do mnie z rządaniem, bym mu otworzyła drzwi, gdyż więcej nie przyjdzie. Jedna z naszych animatorek tego dnia zabrała mu telefon. Jest to zakazane, rzeczywiscie. Tylko ta animatorka sama również ze swoją komórką si.e nie rozstaje, czasem i na modlitwie. A dzieci jest coraz mniej. David nie ma dziś zadań. Jest tu też dziś jego pies, który czasem przemyka sie do oratorium. Powoli zaczynamy rozmawiać. Pierwsze kilka minut jest to własciwie mój monolog. On milczy. W końcu, gdy pytam sie o imię psa, odpowiada. I tak powoli, powoli.. Ostatecznie może iść posłuchać muzy i posiedzieć na boisku. Wiem, że nie powinien, ale sadzę, że to jeden z tych dni, gdy chce sie wszystko rzucić, pobyć samemu. A do nauki i tak już sie nie zmusi tego dnia chłopaka. Umowa jest taka, że następnego dnia pracuje. I rzeczywiscie, w ubiegły piątek przychodzi spóźniony, ale pracuje. Ma dziś zaliczenie, poprawkę razem z Hermesem. Uczymy sie razem. Ja ich przepytuje. I zalicza :) :) :) taki mały nasz wspólny sukces. W niedziele spotykam go gdy idę po dzieci na Msze. Po raz drugi, gdy idzie do oratorium peryferyjnego, a raczej oratorium do niego, gdyż mieszka własnie tam, obok domu Senory Paqui. Z początku nie chce uczestniczyć, siedzi ze swoimi kumplami. W końcu udaje mi się ich namówić. Przychodzą na modlitwę i mogą grać potem w nogę. Już wczoraj w klasie żartuje z dziewczynami, że przechodziła koło jego domu w niedziele pewna białowłosa księzniczka. Śmiejemy sie razem. Tak, udało mi się do niego dotrzeć. Ale nie jest prosty.. często nie przychodzi, nie modli sie, potrafi uderzyć drugą osobę..
   Popołudnie. Bardzo ciężkie dla mnie. Odkąd chodziłyśmy z Magdą po domach z ogłoszeniami, przyszło kilka nowych dzieci. Tak, lubię wychodzić do slumsow. Robimy to wraz z animatorami od tygodnia za zgodą a raczej prośbą Padre Pedro. Jedną z naszych nowych dziewczynek  jest Nicole. Dziewczynka  z 4 grado (najniższa nasza klasa). Totalnie nieskordynowana, nie chodzi na formacje, wychodzi z klasy. Ma bardzo głęboką ranę na nodze, którą próbuję jej zaleczyć. I tak od pierwszego dnia uczepiło się mnie owe dziewcze. Nie ma ojca, mieszka sama z matką. Prawdopodobnie jest z bardzo biednej i patologicznej rodziny. Chce bym ja była jej matka, co mnie przeraża. Wyprowadzila dziś z równowagi jednego z naszych animatorów- Angela, dla mnie, jednego z najlepszych naszych animatorow. Skończyło sie atakiem histerii. I tak zastałam ją leżacą na podłodze w klasie. Udało mi sie ściągnąc naszego psychologa. Niesamowicie uzdolniony, z podejściem do dzieciakow. I tak Nicole ostatecznie dołączyła do dzieci-poszła jeść wraz z innymi dziećmi. A ja po drodze dowiedziałam sie, że jeden z animatorów, na którym mi zależy, nie będzie na jutrzejszym spotkaniu, które przygotowujemy po nocach z Magdą, które ma dużo zmienić, być tym przełomowym. Nie wytrzymuję i rozpłakuję się. Dokładając do tego chłopaka, któremu rano musiałam zabronić tymczasowo przychodzenie do oratorium, ukradzioną piłkę. Nie wytrzymuję.Teraz ja potrzebuję pomocy psychologa, który jako jeden z dwóch osób jest tego świadkiem. Mnie też potrafi uspokoić J Wracam na górę. Dzieci kończą jeść. Jeden z chłopców pyta mnie o wodę. Od tygodnia dzieki mnie, mogą ją pić. To tak niewiele kosztuje ale tu o najprostrze rzeczy trzeba się starać. I nikt im dziś nie dał, gdy mnie nie było. Rozdaję. Kończymy jeść. Upiekłam wczoraj obiecane ciasto czekoladowe dla dzieci, 70siątki :) tak, lubię nasze kucharki i raz w tygodniu obiecałam im, ze będę ich uczyć piec ciasta. Wcześniej raczej anonimowo, dziś kleryk po raz pierwszy powiedział ,że jest ode mnie. Jeszcze nigdy w życiu nie dostałam tak dużego aplauzu. Posiłek kończymy troszkę wcześniej, gdyż dziś jest Święto Senor de los Milagros. Kleryk wczoraj postanowił skrócić oratorium, by dzieci, które chcą mogły iść na Msze. Tylko, że już nikt nie poczuł odpowiedzialnosci by z nimi iść. To typowe dla naszego kleryka. Zaproponowałam, że ja ich zabiorę dziś przy obiedzie, na co usłyszałam od księdza Ramosa, że dzieci robią dużo hałasu na Mszy. I tak zabrałam te niechciane dzieci sama jedna. Całą Msze modliłam sie by były grzeczne. Poszło koło dwudziestki, głównie maluchów, wytrwało około siódemki. Jak dla mnie urwisy były grzeczne :) ale każde zdanie wypowiedziane przez siedmiolatka niosło sie na cały Kosciół, gdyż pewnie moje dzieci stanowiły połowę osób uczestniczących we Mszy. W połowie przyszedł Angel-animator, o którym wcześniej pisałam. Taki mój wczorajszy Angelito-Aniołek do pomocy. I tak dzieci, na koniec już przysypiajace i w końcu spokojne oddały ten swój czas Bogu. Dobrowolnie.. Tylko godzina już taka poźna. Półmrok. A mieszkamy w slumsach. I tak pierwszy raz wyszlam o tej porze poza Bosconie wiedząc, że narażam siebie. Ale to jest odpowiedzialność za te moje piurka. Towarzyszył mi do połowy Angel, dalej nie poszedł, tylko czekał. Bał sie iść dalej. Ja poza moimi Piurkami nic nie miałam przy sobie, tylko te moje dzieci. I jeszcze ten strach.. Wróciłam. Bóg mnie strzeże.

poniedziałek, 18 października 2010

Piura 17.10.2010

   Ostatni dzień zawodów... rano Msza w Kościele. Dziś wyjątkowo dużo chłopaków uczestniczy.. Pewnie proszą Boga o wsparcie w tak ważnym dla nich dniu. W końcu to Ameryka Południowa, piłka nożna jest tu królową :) Zaś dzięki naszym dziewczynkom znów zaczęłam grać w siatkę. Tak, co jak co, ale ducha sportowego dzieciaki mają. Nie wiem czy pisałam wczesniej ale zostałam też mianowa nieoficjalnym trenerem dziewczyn z niedzielnego oratorium Bortolome Garelli. Z zaniedbania dzieci z tego oratorium nie zostały wystawione w pierwszym dniu zawodów. A to jedno z naszych oratoriów, dlatego w drugim solidnie się starałam by stworzyć drużynę z niewielu dziewczynek, które przyszły..dałam piłkę, trenowałam z nimi. Załatwiłam im koszulki jakie się należy :D  I gdy rozpoczęły pierwszy mecz z dziewczętami starszymi o kilka lat wspierałam jak mogłam.. Pomogło, wzięły się w garść, rozegrały mecz do końca, a dwa następne wygrały. Jestem z nich dumna :)
A co do piłki nożnej.. tu był szał. Nasi chłopcy juveniles wygrali wszystkie mecze. Byli niepokonani. Dziewczyny pod koniec piszczaly na trybunach, były żółte kartki.. bramkarz obronił takie akcje.. Królował Manuel Gustavo Otoya-napastnik (To on widnieje na okładce albumu zawody). Naprawdę chłopak zachwycał swoją grą. Kibicowałam im od początku rozgrywek bo to moje łobuzy tutaj. Dostali ode mnie na koniec po bransoletce. Taki różaniec-bransoletka z czarnych koralików i rzemyka. A bracia Otoya po kolczyku, który próbowali wyłudzic ode mnie od pierwszego dnia, gdy je założyłam. Ale byli zaskoczeni,  gdy im dałam :P. I jak dzisiaj Angel i Hermes, gdy przyszli pokazywali z dumą swe bransoletki, a bracia kolczyki to tak bardzo się cieszyłam. Bo ten prezent był z całego serca, bardzo dobrany do nich myślę :)
Poświęcam im tu dużo czasu. Nasz brat, który w teorii zajmuje się secundarią (starszymi dziećmi) nie do końca ma do nich podejście.. a ja bardzo odnajduję się wśród starszych dzieciaków. Mam na myśli zarówno dziewczyny jak i chłopców. Od kilku dni nieformalnie i rano i popołudniu pomagam właśnie tym dzieciakom w lekcjach. Zaczęli pojedynczo do mnie przychodzić, co dzień ktoś dołączał i tak przeniosłam się powoli do ich klas. Zadania już ambitniejsze, a ja takie lubię przecież. I na formacji są już grzeczniejsi niż początkowo. Wystarczy tylko podejście.. bo przecież nic nie da krzyk na dojrzewającego dzieciaka. A tak tu było pare razy. W ich wypadku potrafię zachować anielską cierpliwość.. i trochę ambitniejsze Buenos Dias/Tardes (modlitwa i kilka słów na początek w czasie formacji). Trzeba o nich dbać :)

Zawody

piątek, 15 października 2010

Piura 15-09-2010

     Każdy dzień tutaj jest krokiem naprzód.. moje serce jest o krok bliżej tych małych duszyczek. Spełniam się.. bo podążam drogą, którą Bóg mnie posłał. On przecież skierował mnie pewnego dnia do ośrodka misyjnego.. i dał tą wewnętrzną odwagę by od początku powiedzieć tak. Dzięki Niemu tu jestem...

          Dziś rano miałam swoje pierwsze Buenos dias dla dzieci. Tak dla mnie ważne. Zabrałam dzieci do kaplicy, tam zawsze łatwiej, przy Maryi. Dzięki wcześniejszej pomocy goszczących u nas pracowników z Limy mogły to być moje myśli, przetłumaczone na hiszpański.
Pierw ofiarowaliśmy Maryi kwiaty i światło świecy. Potem powiedziałam kilka słów o Różańcu. Październik jest  miesiącem poświęconym tej modlitwie..
Różaniec jest bronią dla każdego wojownika Dobra. Naszą bronią przeciw Złu tego świata. Tak prosty zarazem, kryje w sobie tajemnice tak głębokie. Podobny jest do Oceanu. Z wierzchu jednolity, gdy schodzi się w jego głębiny.. odkrywa się jego tajemnice, Tajemnice Różańca..
   Modlitwa, Ojcze Nasz gdy trzymamy się za ręce..
  Zdrowaś Maryja niesione śpiewem dzieci do Matki.. w intencjach tak ważnych dla naszych dzieci..
by zawsze wiedzieli, że są dziećmi Boga..
by Matka i Jezus byli rodzicami dla tych dzieci, którzy ich tu na ziemi nie mają..
by Bóg miał w opiece narkomanów, pomógł im znaleźć drogę do nawrócenia..
by ich rodzice potrafili dać im miłość i ciepło..
by to miejsce zawsze było ich domem..

Piura 15-10-2010

Do wolontariuszy MWDB:
Kochani,
     Cóż Wam mogę napisać. Proszę niech Wasza modlitwa będzie tutaj obecna. Tak jest bardzo potrzebna. Każde z naszych dzieci to największy Boży Dar. A jeśli ktoś z Was poczuje w sercu to wezwanie służby drugiemu człowiekowi, dziecku, ubogiemu.. tu w Piura znajdziecie ich na wyciągnięcie tej malutkiej rączki siedmioletniej dziewczynki czy tego silnego już ramienia szesnastoletniego chłopca.

 Bóg Was tu potrzebuje, waszych rąk, rozumu, serca..
Alicja

   

Animatores o amigos :)

piątek, 8 października 2010

Piura 8-10-2010

       Dziś mija miesiąc odkąd wyleciałam z Polski.. a ja mam wrażenie, że to było wczoraj..
      Choć wtedy nikomu nie potrafiłam się do tego przyznać bardzo się bałam. Lęk przed nieznanym, a może bardziej przed rozłąką z tymi, których tak kocham. Już w samolocie kilka łez spłynęło po moich policzkach. Następnie po nieprzespanych ostatnich nocach w Polsce zasnęłam w samolocie. I tak w pół śnie minęła mi cała kilkunastogodzinna podróż.
     Teraz z perspektywy miesiąca chciałam opisać swoje spostrzeżenia, jak jest po tej drugiej stronie świata.. Najbardziej zaskoczyło mnie to że jest tak podobnie. Właśnie nie te różnice, których się spodziewałam ale właśnie to, że jest tak podobnie. To, że dzieci są takie same na całym świecie. Mają te same smutki i radości.. To że ja jestem taka sama, że choć robię zupełnie inne rzeczy to jestem ta sama. Ze swoimi słabościami.. ze swoimi talentami.. Tak bym czasem chciała więcej z siebie dać.. Tyle radości sprawia mi, gdy przyjdzie do mnie dziecko w przerwie, bym mu pomogła w matematyce, gdy dziewczynki chcą się uczyć ze mną angielskiego, gdy chłopiec wdrapuje sie nas mnie w basenie, bym go pouczyła pływać, gdy dziewczynki pytają do jakiej piosenki będziemy tańczyć w sobotę, gdy opatruję ranę dziecka.. własnie te drobnostki są moimi największymi radościami tu, w Peru. Bo służba bliźniemu, dziecku jest taka piękna. To daje mi siłę, jest fundamentem mojego peruwiańskiego domu na piasku.. :)

niedziela, 3 października 2010

Piura, 3.10.2010

 Mamy kotka :)
 Trzy dni temu przybłąkało się do naszego oratorium kocie. Padre Ramos przeganiał je przy bramie. Ale cichcem wziełam je na rączki. Ja tak bardzo lubię koty a ten był taki malutki i śliczny. Kociak w swej bezczelności zaczął wdrapywać na mnie i gdy znalazł się na ramieniu zamiauczał do ucha. Wygłaskałam go porządnie i zaniosłam w naszą część Bosconi dają troszkę resztek z jedzenia dzieci. Jadł łapczywie. Cały wieczór miałyśmy kocią muzykę przy oknie. Nastepnie zniknął.
I od tego czasu natrafiam na niego to tu to tam. Dla tego małego bezczelnego zwierzaka żadna brama nie stanowi przeszkody. To dobijał się do Padre Pedro biura, to znalazł się na farmie, to w klasie, to Luis prosi mnie o mleko dla niego.. Nawet przyłapałam go na podjadaniu jedzenia naszego Pesito , który jest od niego 100 razy większy :) tak, kocie jest prawdziwym kocim cwaniakiem.. i moim kociakiem. Ciekawe czy o tym wie :P

niedziela, 26 września 2010

Piura 26-09-2010

      Zacznę od wieczoru, 23 września. Pierwsze wspólne spotkanie z klerykiem Eliasem. Jesteśmy w trójkę-ja, Magda i kleryk Elias. Zanim skończyliśmy swoją pracę jest już późno, koło 22. Rozpoczynamy modlitwą.. To spotkanie jest dla mnie bardzo ważne. Rozjaśniają mi się pewne kwestie.Elias przypomina mi, że te dzieci nie są proste, że nikt ich nigdy nie wychowywał, że nic w nich nie zmienię z dnia na dzień, że muszę mieć respekt do ich kultury.. że kroczek po kroczku, taki maluteńki i może zdobędę kiedyś ich respekt, szacunek. Są to jego słowa albo i moja ich interpretacja.Swoje rozważania rozpoczyna od zdania, że jesteśmy tu misjonarzami. Tak bardzo potrzebne są mi te słowa, by ktoś mi to powiedział jeszcze raz, przypomniał.. Bo tak łatwo się zapomina.. Nagle do mnie dociera ile jeszcze mej pracy potrzeba nad sobą samą, nad moją europejskością i związaną z tym pychą, stawianiem siebie jednak ponad.. Kleryk mówi też o problemach kilku dzieci. Między innymi Luisem, z którym sobie w ogóle nie radzę. Dziś rozwalił dzieciom całą przerwę zabierając jedyną piłkę, którą dostały  i biegając z nią wśród młodszych dzieci gdzie nie mieliśmy wstępu. Cały czas stwarza on problemy nie tylko mi. dzieci mówią na niego loco-szalony. Zastanawiałyśmy się dziś z Magdą czy nie ma zaburzeń psychicznych. Po usłyszeniu od Eliasa jego historii, opowieści o jego domu, jest mi teraz dużo łatwiej zrozumieć jego zachowanie. Oni naprawdę mają takie problemy na początku swej drogi życia, o których ja, nigdy, jako mała dziewczynka, nie miałam pojęcia...

     25 września-ranek. Dziś przygotowuję swoje pierwsze warsztaty z tańca. Sprawy techniczne zajmują mi najwięcej czasu, znalezienie muzyki, ściągnięcie, podłączenie całego sprzętu. Wybieram piosenkę Shakiry "Waka Waka". Powinno się spodobać, to w końcu gwiazda Ameryki Południowej i piosenka z Mundialu. Ćwiczę w pokoju godzinę, może dłużej. Trzeba stworzyć choreografię w tak krótkim czasie i jeszcze ją zapamiętać. Będzie dość prosta, oparta na kilku ruchach reggeatonu pomieszanych z tańcem orientalnym. Czy udało się, nie wiem. Zupełnie inaczej jest uczyć się samej, a uczyć kogoś. Przyszło ponad 20 osób. Bardzo zróżnicowani co do wieku, zdolności i płci. I tu żałuję, że mój taniec jest taki kobiecy. Kilku starszych chłopaków jest naprawdę uzdolnionych. Brakuje nam tu mężczyzny, który by im poprowadził naprawdę męskie warsztaty, by ich poprowadził. Sama ćwiczyłam kiedyś karate ale to zbyt dawno i krótko..Teraz są trochę pozostawieni samym sobie co nie jest dobre dla takich łobuzów..
      Po oratorium mamy spotkanie dla katechetów. Idę choć nie muszę w nim uczestniczyć. Prowadzenie katechezy dla dzieci w obcym dla mnie języku jest zbyt trudne. Ale sama uczyć się mogę, może kiedyś zaowocuje.. Katechezę prowadzi siostra Karina. Dziś zabiera nas do Kościoła, zapala świecę, w tle cicho gra muzyka. W trakcie mówi o roli katechety, następnie modlimy się, czytamy Ewangelię.Nawiązuje do rozesłania uczniów. My, ja, ty jesteśmy powołani do jej głoszenia. Każdy bierze z ołtarza kartę. Jest to umowa między mną a Bogiem. Zobowiązanie do świadczenia swoim życiem o Bogu, głoszeniu Ewangelii, byciu katechetom zawsze- umowa nierozerwalna. Każdy z nas może podpisać lub nie. Podpisuję. Ona była już w moim sercu gdy wyjeżdżałam z Polski. Każdy z bierzmowanych już ją przyjął w swoim życiu choć może nie w pełni świadomie.

sobota, 18 września 2010

Lima-Piura 17-09-2010

    Właśnie jestem w autobusie, jadę do Piura. Nie wiem jak to jest, czas tu płynie inaczej. Tydzień w Casita w Limie, a ja czuję się jakbym tu była rok. I tak ciężko go opuścić.. Dwa dni temu, gdy były urodziny- moje  i kilku chłopców każdy miał coś powiedzieć o sobie, o swojej rodzinie. Łamanym hiszpańskim powiedziałam o swych dwóch rodzinach. O tej jednej, w której się urodziłam i tej drugiej, większej salezjańskiej. Wszyscy chłopcy zaczęli klaskać. Teraz już wiem, że ta druga rodzina przekracza również oceany, góry.. To były jedne z piękniejszych urodzin w moim życiu, choć króciutkie, ale takie z całego serca, w domu Don Bosco. Mam tu teraz przyjaciół. Siostra brata Roberta, która dzwoni do mnie codziennie, choć ja prawie nie mówię po hiszpańsku. Grecia, dziewczynka z Colegio de Maria Auxiliadora, która jest taka pomocna. Gotowała ze mną polski urodzinowy obiad, a właściwie polsko-hiszpański (ja nie należę do najlepszych kucharek), próbowała kilka godzin odratować mój komputer (po tygodniu nastąpiła jego totalna destrukcja-soy la chica imbecila de computadora "P), pomogła się spakować..

    Autobus rusza, właśnie mijam Stadion Narodowy, który jest w budowie. To jest pierwszy budynek, który pokazali mi chłopcy z tarasu..

   Ale wróćmy myślami do domu. Tak, zaczęłam już pracować. Dostałam dokumenty medyczne chłopców, do przeglądu i uzupełnienia. Po moich zmaganiach językowych udało się :D Poświęciłam temu ostatnie dwa dni. Mam nadzieję, że kiedyś się przyda :)

  Chciałabym jeszcze napisać o trzech chłopcach z domu. Jednego już znacie Jaime. W niedzielę, gdy nie mogłam go znaleźć, on zwyczajnie spał. Chłopak pracował dwie noce z rzędu i nie wstał, by jechać do oratorium. Następnego dnia, gdy go spotkałam powiedziałam, że się o niego martwiłam, czym go zaskoczyłam. Siebie samą chyba też, że aż tak bardzo..
   Dziś tuż przed wyjazdem byliśmy wszyscy na konkursie tanecznym w Colegio. Specjalnie dlatego przełożyłam swój bilet dopłacając połowę wartości. I zgodnie z peruwiańskim czasem nie doczekałam się początku, musiałam jechać. Ale to nic, przecież nie chodziło o konkurs. Chodziło o bycie z nimi. Z tymi łobuzami wymalowanymi na niebiesko, gwiżdżącymi, grającymi na bębenie-to się nazywa kibicowanie. Tam pożegnałam się z większością-jeden buziak dla każdego. I wyszłam z Mirkiem przed początkiem. Haime czekał przed wyjściem, zamiast zostać kibicować odprowadził mnie. Dałam mu prezent- jeden z różańców, który dostałam w Polsce przed wyjazdem. Ja i tak modlę się na jednym, a w ten sposób nie będę się już tak o chłopaka martwić :)

      Drugi chłopak-Emerson.To chłopak, przy którym dostaję kompletnej głupawki. Uczył mnie trochę hiszpańskiego w naszych rozmowach. Nazwałabym to raczej lekcjami śmiechu :) Dla niego też zaśpiewałam kiedyś piosenkę po polsku. Z moim głosem wyszło okropnie, ale to była obietnica i trzeba było się przełamać :P Był też jednym z chłopców, którego miałam zbadać. Obiecaliśmy obydwoje zachować powagę i się udało. Potem, tym razem ja, uczyłam go angielskiego. Chłopak ma ambicje, uczy się z Elwirą trzy razy w tygodniu. Skończył edukację, właśnie piszę pracę. Pisze też z ks. Piotrem. Myślę, że i on dostrzegł w nim kiedyś potencjał, może nawet jako pierwszy człowiek.

     Trzeci chłopiec-Jesus. Młodszy od dwóch pozostałych, bardzo prościutki. Dwa dni temu uczyłam się w sali ciszy. Tego dnia za bardzo ciszy tam nie było. Chłopcy co pewien czas zaczepiali mnie, w tym Jesus. Poprosiłam go by pokazał mi książkę, którą czyta. Takie historyjki o pewnym psiaku. Rozumiejąc, mas o menos, wysłuchałam trzech opowieści. Chłopak miał za zadanie pierw czytać potem je opowiedzieć i potrafił. Tak jeśli komuś naprawdę zależy potrafi się wiele. Spotkałam go wieczorem na Mszy, a właściwie to go na nią zaciągnęłam. Po Mszy siedzieliśmy razem i rozmawialiśmy. Bardzo podobały mu się moje włosy i poprosił mnie bym mu dała kosmyk, czym rozbawił mnie do łez. Nietypowy prezent sobie wymyślił (dla zainteresowanych-nie dostał :P). Dziś dostałam od niego centymetr w prezencie. Szukałam owego urządzenia pół dnia, by móc zmierzyć chłopców. A teraz będę już mieć swój :) Nie mogąc go znaleźć przed wyjazdem poprosiłam Mirka, by go uściskał mocno ode mnie. Mirek powiedział, że próbuje oduczyć chłopaka ciągłego przytulania się, ale zrobi dla mnie wyjątek. Tak chłopcu musiało kiedyś bardzo brakować miłości skoro tak żebrze choćby o jeden uścisk i ciepłe słowo..

     Podsumowując ten czas w Limie- jeszcze kilka słów o ks. Ryszardzie. Człowiek, który jest teraz ojcem tego domu, który dostał ten Boży dar bycia ojcem, dla tak trudnych chłopców, jednocześnie surowym i czułym. Wczoraj prowadził z Elwirą dyskusję, ja się przysłuchiwałam. Rozmawiali o celibacie. I właśnie jego słowami chcę zakończyć tą opowieść. "Kapłaństwo, życie w celibacie to nie jest przymus, to wybór. Wybór życia. To nie jest decyzja na dzień, rok. To jest obietnica wierności. Naśladowania życia Jezusa Chrystusa. Całkowite oddanie się wszystkim ludziom i każdemu z osobna.."  (moje tłumaczenie)

środa, 15 września 2010

Lima

          Autor: Mirek- wolontariusz SWM

Lima 12-09-2010


         Dziś jest moja pierwsza niedziela w Peru :) budzę się dopiero po 7. W domu panuje dziwna cisza. Aż zaczynam się zastanawiać czy wszyscy poza mną są na Mszy, że nie zrozumieliśmy się wczoraj. Szybko ubieram się, wychodzę.. całe szczęście wszystko jest na miejscu, Msza będzie o 1. Następnie czekam na chłopaka, o którym pisałam pierwszego dnia, nazywa się Jaime- już niektóre imiona pamiętam. Ma mnie zabrać do pobliskiego oratorium. Nie przychodzi. Te dwie sytuacje totalnie wyprowadzają mnie z równowagi, czy ja nic nie rozumiem co do mnie mówią tutaj. Szukam go, jeden z chłopaków mi mówi, że w nocy był poza ośrodkiem. Martwię się gdyż nie rozumiem dlaczego. Kleryk zauważa to przy śniadaniu, pyta się czy wszystko dobrze. Nazywa się Robert. Jest jednym z najcieplejszych i najbardziej pogodnych mężczyzn jakich poznałam w życiu. Dobrze, ze Bóg go wybrał by mu służył jako Salezjanin, jest nim pełną parą.
         Po śniadaniu wraca Mirek, jej mogę znów troszkę rozmawiać w swym języku :) Okazuje się, że dziś będzie uroczysta Msza-Chrzest naszych chłopców, dokładniej pięciu. Z tej okazji zakładam białą spódnice i biały sweter, czym wzbudzam śmiech ks. Ryszarda. Twierdzi, że wyglądam jak zakonnica albo dziewczynka do Komunii. Chłopcy twierdza, że jak do ślubu. A ja po prostu lubię biel :) W Kościele spotykam przyjaciela domu, którego poznałam wczoraj. Niesamowicie opiekuńczy i światły człowiek. Twierdzi, ze przypominam mu jego córkę. Będzie ojcem chrzestnym jednego z chłopców. W końcu przychodzą i oni, jej w białych koszulach wyglądają tak dostojnie. Brakuje tylko rodziców, właściwie są tylko jedni. Ale to nic.. Przecież to Bóg jest dla nich najważniejszym Ojcem, może jedynym.. Ksiądz Ryszard podczas kazania wspomina jeden z chrztów w Polsce w czasach  komunizmu.. Moje myśli podążają do ojczyzny. Pojawiają się łzy w moich oczach, tak niewiele rozumiem, ale to nic. Jest pięknie. Chrzest to przecież najważniejszy dzień w naszym życiu. I tak czuć obecność Boga, przecież te zbłąkane dusze czekały kilkanaście lat by przyjąć ten sakrament..
        Następnie wielka uroczystość w domu. W pewnym momencie przyciąga moją uwagę, a raczej słuch, muzyka, dobiega z góry. Mirek mówi, ze przecież tam grają nasze chłopaki. Szybciutko biegnę po schodach. Gra ich trzech, dwóch na gitarze, jeden na perkusji i jest wokalistą. Jestem jedynym obserwatorem. Dają czadu. Oni się cieszą, że ja się cieszę ;) Jeszcze dwie piosenki specjalnie dla mnie i koniec. W ten sposób zapamiętuję następne imiona Luis, Ronald i Govy :)
       Mirek wieczorem zabiera mnie na różaniec. Na boisku chłopcy stają w kole i zaczynają modlitwę. Znów mam w głowie Jaime, cały dzień się nie pojawił. Ofiarowuje go Maryi, przy drugiej tajemnicy chłopak się zjawia, niesamowita ulga. Maryja zawsze słucha naszych modlitw, w każdym języku, nawet tym który kaleczymy. Nie ważne są słowa, ważne jest przecież serce <3

niedziela, 12 września 2010

Lima, 11-09-2010

      Troszkę postaram się opisać atmosferę domu. Tu jest tyle ludzkiego ciepła. Czy tworzą go sami chłopcy, czy ksiądz Ryszard a może duch Don Bosco, którego odczuwam bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.. Już po trzecim dniu myślę, że ciężko będzie mi ruszyć dalej.. ja zbyt łatwo się przywiązuję. Dobrze, że wczoraj rozmawiałam z ks. Piotrem. Zapamiętałam zdanie, że dobrze, że przyjeżdżam gdyż jest dużo pracy. I dlatego się cieszę. Tutaj w domu chłopców imię ks. Piotra budzi ogromny respekt. On przecież jest jego założycielem. Ponoć człowiek surowy z zewnątrz musi posiadać dużo wewnętrznego ciepła skoro jest twórcą tego domu. W naszej pierwszej rozmowie i wcześniejszych listach także ono iskrzyło. :) więc pozostaję spokojna o jego surowość.

       Drugą część chcę poświęcić Elwirze. Elwira jest wolontariuszką z Niemiec. Kobieta już dojrzała, wykształcona, bogata, po rozwodzie. We wczorajszej rozmowie poruszyła temat tego ciepła, że chłopcy są tak kochani, jeśli okaże się im trochę uwagi zaraz lgną do ciebie, użyła bardzo dobitnego określenia prawie jak psy. I że wynika to z ich braku miłości we wcześniejszym życiu. Wtedy przyszła mi do głowy myśl, że ona czy ja się wiele od nich nie różnimy, przecież my też pragniemy ciepła, miłości i jest o nie trudno na inny sposób w naszych chłodnych krajach wśród naszych chłodnych ludzi.

Elwira jest niesamowita kobietą, pierwszą Niemką, która uprała ręcznie moją bieliznę :P Rano szłyśmy by zrobić razem pranie gdy zawołał mnie ksiądz bym przygotowała śniadanie dla gości. Zostawiając siatkę Elwirze pobiegłam do kuchni ugościć przyjaciół księdza co oczywiście skończyło się na wspólnym śniadaniu, rozmowach.. i właśnie w tym czasie Elwira uprała bieliznę. Pozostało tylko podziękować :8)

Elwira kilkadziesiąt lat temu była w Peru. Gdy zaczęła wspominać ten czas widać było jej marzycielskie oczy, mówiła, że czuje się jakby to było wczoraj. Może i ja za kilkadziesiąt lat będę mieć te samo spojrzenie myśląc o Peru. Sądzę, że gdybym została tu na rok, ja i Elwira mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. W końcu jako kobiety z Europy w ośrodku, gdzie są prawie sami mężczyźni lgniemy już teraz do siebie :) Polka i Niemka :*)

piątek, 10 września 2010

Lima 9.09.2010

Pierwsze co zobaczyłam peruwiańskiego z samolotu były to Andy.. jeszcze kilka niepewności na lotnisku i udało się.. jestem już po peruwiańskiej stronie świata. Tu czekają na mnie Mirek i kilku chłopaków z ośrodka z polską i peruwiańską flagą na kartce, napisem Alicja witaj w Peru :) :) :) witam witam.. jeszcze tego samego dnia udało mi się uczestniczyć w pierwszej Eucharystii.. Przyznaję póki co niewiele rozumiem ale Msza jest bardzo ważna i piękna zarazem. Następnie kolacja z ks.Ryszardem, ks.Stefanem i Mirkiem i na koniec padam ze zmęczenia. Różnica czasu, wcześniejsze przygotowania odebrały mi całe moje siły..


Zaczyna się nowy dzień, bardzo słoneczny i ciepły po wczorajszej chłodnej nocy. Tu jest teraz początek wiosny. Nabieram odwagi by wyjść z pokoju.. Jestem dość nieśmiałą osobą, a tu tylu chłopaków, których język niewiele rozumiem, nie znamy się.. Po kilku rozmowach trafiam z jednym z nich do sali komputerowej by pomóc mu odrabiać pracę domową, więcej czasu spędzamy na słuchaniu muzyki, oglądaniu peruwiańskiej piłki nożnej- czyli to co tutaj lubi się najbardziej. Oj trudno będzie mi w przyszłości o dyscyplinę u dzieciaków. Następnie proszę chłopaka by pokazał mi dom. I tu przez pralnie wychodzimy na taras, który znajduje się na dachu domu. Stąd rozpościera się widok Limy. W słoneczny dzień podoba mi się, przypomina nieco mniej znane dzielnice Nowego Jorku, te zamieszkałe przez imigrantów. W tym czasie dwóch chłopaków kłoci się i ten większy dostaje kamieniem w oko. Nie wiem ani o co poszło, ani nie umiem ich rozdzielić. Na szczęście rozchodzą się za chwilę.

Okazuje się, że Mirek musi jechać do Boliwii, by przekroczyć granicę, gdyż przegapił termin ważności wizy. Odwozimy go na dworzec, oj a miał być tu moim przewodnikiem. Prosi jednego z chłopaków by pokazał mi miasto. Ten zgadza się od razu. W końcu to sama przyjemność pokazać się z blondynką ;) I tu zaczyna się pierwsza historia.

Chłopak trafił do domu po kilku latach ćpania i picia. Pochodzi z puszczy. Załamał się gdy umarł jego ojciec i stopniowo spadał na dno. I pewnego dnia trafił tu do Salezjanów. Oni wyciągnęli do niego rękę tak jak i kiedyś do mnie :*) choć nasze doświadczenia są zupełnie inne to jednak coś nas łączy. Opowiadam mu również pokrótce swoją historię. Tak przemierzamy tłoczne ulice Limy o zachodzie słońca. Czuć w powietrzu klimat tego miasta, ten tłok, hałas, kolorowość wymieszaną z szarością, dźwięki klaksonów, kurz.. Mi się podoba. Dostaję od chłopaka prezent, kupuje mi bransoletkę czym mnie zaskakuje.. Po tylu historiach, że to oni wyciągają od Europejczyków co się da to ja pierwsza dostaję tu prezent. Chłopak opowiada też o swym zakochaniu w Magdzie, dziewczynie z Polski, którą poznał dwa miesiące temu, która zwiedzała Peru. Chce dla niej uczyć się angielskiego. Mówi, że gdy skończy technikum, wyjedzie do Polski by pracować jako mechanik i będą żyli razem. Chłopak jest totalnie zakochany. Zastanawiam się co czuje ta dziewczyna, mam wątpliwości, że wiąże z nim swoją przyszłość, że w ogóle będzie on mógł dostać polską wizę. Jednak nie potrafię mu tego powiedzieć. Po części wynika to z mojej słabej znajomości hiszpańskiego ale i każdy przecież ma prawo marzyć.. :)